Dat onderhuidse gevoel van veel mensen, dat ze in een vaste baan niet meer dat kunnen bijdragen wat ze eigenlijk kunnen, wordt in communicatie manifest gemaakt. Daarbij maken we gebruik van de herkenning die mensen hebben bij het idee dat ze niet graag tot het meubilair van de werkgever gaan behoren. Op die manier zetten we mensen een spiegel voor en geven we potentiële kandidaten voor DPA het laatste duwtje in de rug: “Hoor jij al bij het meubilair of ben je flex?”